زندگی روی زمین از کدام نقطه شروع شده است؟ - مجله هاستفا

خبرنگاران | سیاره ما تنها جای شناخته شده از کیهان است که حیات در آن جریان دارد و از شکل میکروسکوپی تا بزرگ آن را می توان بر روی زمین مشاهده کرد. به رغم حضورِ همه جاییِ حیات، هنوز منشا دقیق آن را نمی دانیم. با نگاه کردن به آرایش شیمیایی حیات، می توان حدس زد که نخستین شکل حیات به مواد متشکله خاص و یک نوع جرقه احتیاج داشته است.

به گزارش خبرنگاران ؛ حفره های گرم آبی در اعماق اقیانوس، برکه های کم عمق روی سطح زمین و سیستم های زیرزمینی در زیر گودال های ناشی از برخورد سنگ های آسمانی محتمل ترین مکان های شروع حیات هستند. در ادامه محتمل ترین مکان های شروع حیات را معرفی می کنیم:

1. حفره های گرم آبی. در کف اقیانوس، شکاف هایی در بستر دریا وجود دارد که از آن ها یک ماده آبکی سوزان شبیه آب آهک، متان، آمونیاک، ترکیبات هیدروژنی و مواد دیگر فوران می نماید. در اطراف این شکاف ها بود که میلیارد ها سال پیش اکسید های نیتروژن در آب دریا می توانستند در مخلوطی با بیش از 400 درجه سانتیگراد گرما با عناصر فراوان، عناصر سازنده مولکولی حیات را به وجود آورند: آمینواسید ها و پروتئین ها.

سال 2019، محققان کالج دانشگاهی لندن اعلام کردند پروتوسل هایی را خلق کردند: ساختار های کرویِ خودسازمان ده با نظم درون زاد متشکل از لیپید ها که به عنوان مرحله ای فرضی از پیدایش حیات پیشنهاد شده است. آن ها این پروتوسل ها را در محیط یک حفره گرم آبیِ شبیه سازی شده در آزمایشگاه ساختند. پروتوسل حیات نیست، اما پیش عایدی حیات است. دانشمندان سیستم های بسیار متمرکزِ حفره های گرم آبی را کشف نموده اند. این سیستمِ متشکل از حفره هایی به نام سیگاری های سفید به مجموعه شهر گمشده معروف است. این ناحیه می تواند واقع گرایانه ترین تخمین از یک سیستم حفره ای در اوایل پیدایش حیات در زمین باشد. در این تخمین، تصور می گردد بستر دریا تقریباً با چیزی که در زمان پیشازیستی یا هادئن وجود داشته برابر است. هادئن دوران زمین شناختی است که از شکل گیری سیاره تا حدود چهار میلیارد سال پیش ادامه داشت. مجموعه شهر گمشده مملو از حیات غریبی است که تماماً به سطح نور خورشید وابسته نیست.

2. برکه های کم عمق. برکه های کوچک با عمقی بین 10 تا 100 سانتی متر شاید نسبت به اقیانوس از حیات استقبال بیشتری می کردند. برکه های کم عمق می توانستند اکسید های نیتروژنِ اتمسفر و فسفرِ رعد و برق را با غلظت های بسیار بیشتری از دریا ها جمع آوری نمایند. این ترکیبات سپس می توانستند با RNA تعامل نمایند (مولکول موجود در تمام سلول های زنده) تا نخستین اشکال حیات را به وجود بیاورند.

3. برخورد های ستاره دنباله دار. بین 3.8 و 4.1 میلیارد سال پیش، این فرضیه مطرح شد که از سوی سیارک ها و ستاره های دنباله دار در رویدادی که به آخرین بمباران سنگین یا پیشامد قمری معروف است، به زمین ضربه وارد شده است. بیشتر ستاره های دنباله دار حاوی تمام مواد متشکله برای آمینواسید ها هستند (عناصر سازنده پروتئین ها) از جمله مولکول هایی مانند متان، دی اکسیدکربن، آمونیاک و یخ آب. وقتی یک ستاره دنباله دار به سطح زمین برخورد می نماید، میزان بزرگی انرژی آزاد می گردد. این انرژی می تواند مولکول ها را به حالت های انرژی بالاتر نوآرایی کند.

سال 2020، تیمی از دانمشندان شواهدِ میکرب های باستانی را در 1.3 کیلومتریِ زیر دهانه چیکشلوب کشف کردند، اثری بجامانده از برخورد شهاب آسمانی که نسل دایناسور ها را منقرض کرد. وقتی آن توده بزرگ سنگ فضایی به چیزی که جزیره یوکاتانِ مکزیکوی امروزی است برخورد کرد، سنگ زمین را شکست و سیستم های زیرزمینی ایجاد کرد که هر کدام به نوبه خود با مایعات گرم آبی و هرگونه مواد آلی موجود در شهاب آسمانی بارور شدند. در دوران آخرین بمباران سنگین تصادم هایی مانند چیکشلوب دائم رخ می داد و نشانگر این بود که حیات روی زمین احتمالاً با یک انفجار شروع شده است!

منبع: Bigthink

مترجم: زهرا ذوالقدر